Na motywację do nauki mają wpływ dotychczasowe doświadczenia dziecka, dlatego na początek warto odpowiedzieć sobie na kilka pytań:

• Czego dziecko pragnie?

• Czego unika i czego się obawia?

• Jak wytrwale pracuje na sukces?

• Jak przeżywa swoje sukcesy i porażki?

Jeśli chcemy motywować dziecko do nauki, powinniśmy :

• dostrzegać w jego pracach i działaniu te aspekty, które można pozytywnie wzmacniać, co w konsekwencji pomoże mu odzyskać wiarę w siebie,

• wyłapywać momenty lub wręcz aranżować sytuacje, dzięki którym dziecko może zasłużyć na pochwałę.,

• skupiać się na tym, by wzmacniać pozytywne zachowania dziecka.,

• częściej dziecko chwalić niż krytykować. Uwagi krytyczne powinny dotyczyć działań dziecka, a nie jego osoby.

Z kolei gdy dziecko ponosi porażkę, naszym zadaniem jest wsparcie go w jej przezwyciężeniu, a także pomoc w łagodzeniu związanych z nią nieprzyjemnych doznań, odpowiednie reagowanie i adekwatne wykorzystanie obu instrumentów motywowania – pochwał i krytyki, aby dziecko czuło się z nami bezpiecznie. Warto pamiętać, by pochwała była szczera, a wyrażony komunikat był zgodny z postawą i tonem głosu osoby, która go wygłasza. Pamiętajmy też o tym, że dzieci dobrze czują się w sytuacjach, w których obowiązują zrozumiałe zasady i konsekwencje. W rezultacie dziecko czuje się szczęśliwsze i lepiej przystosowane do życia szkolnego.

Udowodniono, że nauka przynosi oczekiwane rezultaty, jeśli dziecko uczy się z własnej woli i lubi to robić, pracując z radością, pasją. Dziecko z silną motywacją wewnętrzną uczy się szybciej i skuteczniej, a ponadto więcej rozumie i dłużej pamięta, czego się uczyło.

Istotną rolę w motywacji dziecka do nauki odgrywają:

• wiara we własne siły i możliwości,

• zainteresowanie nauką,

• dobre warunki do pracy,

• traktowanie zdobycia wiedzy jako celu,

• pozytywne relacje z rówieśnikami, nauczycielem i rodzicami,

• pochwały nauczyciela i rodziców,

• dostrzeganie swoich postępów.

Niezwykle ważna i pomocna jest postawa rodziców, ich zrozumienie potrzeb dziecka i to, w jaki sposób wyrażają swój stosunek do nauki, dodatkowej pracy z dzieckiem, a także do szkoły jako instytucji i do pracujących w niej osób.

Jak przezwyciężać niechęć dziecka do nauki?

Zdaniem specjalistów, Marty Bogdanowicz, Anny Adryjanek, Małgorzaty Rożyńskiej, stosowanie poniższych zasad może być pomocne w przezwyciężaniu niechęci dziecka do nauki:

• pracujemy z dzieckiem twórczo, w sposób niekonwencjonalny, interesujący, wykorzystując ciekawe pomoce;

• uczymy, angażując możliwie wszystkie zmysły dziecka, co pozwala na łączenie informacji odebranych różnymi drogami (kanałami) zmysłowymi zaangażowanymi w proces uczenia się;

• staramy się zainteresować dziecko tym, czego się uczy;

• stwarzamy sytuacje umożliwiające dziecku samodzielne odkrywanie tego, co powinno wiedzieć;

• pamiętamy, że uczenie się dzieci ryzyka dysleksji wymaga niezmiernie wielu ćwiczeń i powtórzeń, wobec tego uwzględniamy zasadę, że wykonanie zadania raz nigdy nie wystarcza;

• podajemy proste i krótkie polecenia, a dłuższe i skomplikowane dzielimy na kilka prostszych;

• sprawdzamy, czy dziecko dobrze zrozumiało, co ma robić i czego od niego oczekujemy;

• organizujemy uczenie systemem„małych kroków”, dzieląc materiał na mniejsze części;

• nowe informacje łączymy ze znanymi, nowe czynności włączamy do już opanowanych, aby dziecku łatwiej było się uczyć nowego materiału i coraz bardziej złożonych umiejętności;

• dopilnowujemy, aby dziecko wykonywało dokładnie, poprawnie i precyzyjnie zadania zgodnie z poleceniem (np. jeśli należy w wyrazie otoczyć literę kółkiem, to nie satysfakcjonuje nas podkreślenie litery);

• uczymy dziecko kontrolowania i poprawiania własnej pracy, zanim odda nam ją do sprawdzenia;

• stosujemy wzmocnienia pozytywne (np. pochwały, nagrody rzeczowe lub miłe gesty), pamiętając, aby wcześniej ustalić zasady ich przyznawania;

• stosujemy krótkie przerwy relaksacyjne połączone z aktywnością ruchową, gdy dostrzegamy u dziecka znużenie.

Na motywację do nauki mają wpływ dotychczasowe doświadczenia dziecka, dlatego na początek warto odpowiedzieć sobie na kilka pytań:

• Czego dziecko pragnie?

• Czego unika i czego się obawia?

• Jak wytrwale pracuje na sukces?

• Jak przeżywa swoje sukcesy i porażki?

Jeśli chcemy motywować dziecko do nauki, powinniśmy :

• dostrzegać w jego pracach i działaniu te aspekty, które można pozytywnie wzmacniać, co w konsekwencji pomoże mu odzyskać wiarę w siebie,

• wyłapywać momenty lub wręcz aranżować sytuacje, dzięki którym dziecko może zasłużyć na pochwałę.,

• skupiać się na tym, by wzmacniać pozytywne zachowania dziecka.,

• częściej dziecko chwalić niż krytykować. Uwagi krytyczne powinny dotyczyć działań dziecka, a nie jego osoby.

Z kolei gdy dziecko ponosi porażkę, naszym zadaniem jest wsparcie go w jej przezwyciężeniu, a także pomoc w łagodzeniu związanych z nią nieprzyjemnych doznań, odpowiednie reagowanie i adekwatne wykorzystanie obu instrumentów motywowania – pochwał i krytyki, aby dziecko czuło się z nami bezpiecznie. Warto pamiętać, by pochwała była szczera, a wyrażony komunikat był zgodny z postawą i tonem głosu osoby, która go wygłasza. Pamiętajmy też o tym, że dzieci dobrze czują się w sytuacjach, w których obowiązują zrozumiałe zasady i konsekwencje. W rezultacie dziecko czuje się szczęśliwsze i lepiej przystosowane do życia szkolnego.

Udowodniono, że nauka przynosi oczekiwane rezultaty, jeśli dziecko uczy się z własnej woli i lubi to robić, pracując z radością, pasją. Dziecko z silną motywacją wewnętrzną uczy się szybciej i skuteczniej, a ponadto więcej rozumie i dłużej pamięta, czego się uczyło.

Istotną rolę w motywacji dziecka do nauki odgrywają:

• wiara we własne siły i możliwości,

• zainteresowanie nauką,

• dobre warunki do pracy,

• traktowanie zdobycia wiedzy jako celu,

• pozytywne relacje z rówieśnikami, nauczycielem i rodzicami,

• pochwały nauczyciela i rodziców,

• dostrzeganie swoich postępów.

Niezwykle ważna i pomocna jest postawa rodziców, ich zrozumienie potrzeb dziecka i to, w jaki sposób wyrażają swój stosunek do nauki, dodatkowej pracy z dzieckiem, a także do szkoły jako instytucji i do pracujących w niej osób.

Jak przezwyciężać niechęć dziecka do nauki?

Zdaniem specjalistów, Marty Bogdanowicz, Anny Adryjanek, Małgorzaty Rożyńskiej, stosowanie poniższych zasad może być pomocne w przezwyciężaniu niechęci dziecka do nauki:

• pracujemy z dzieckiem twórczo, w sposób niekonwencjonalny, interesujący, wykorzystując ciekawe pomoce;

• uczymy, angażując możliwie wszystkie zmysły dziecka, co pozwala na łączenie informacji odebranych różnymi drogami (kanałami) zmysłowymi zaangażowanymi w proces uczenia się;

• staramy się zainteresować dziecko tym, czego się uczy;

• stwarzamy sytuacje umożliwiające dziecku samodzielne odkrywanie tego, co powinno wiedzieć;

• pamiętamy, że uczenie się dzieci ryzyka dysleksji wymaga niezmiernie wielu ćwiczeń i powtórzeń, wobec tego uwzględniamy zasadę, że wykonanie zadania raz nigdy nie wystarcza;

• podajemy proste i krótkie polecenia, a dłuższe i skomplikowane dzielimy na kilka prostszych;

• sprawdzamy, czy dziecko dobrze zrozumiało, co ma robić i czego od niego oczekujemy;

• organizujemy uczenie systemem„małych kroków”, dzieląc materiał na mniejsze części;

• nowe informacje łączymy ze znanymi, nowe czynności włączamy do już opanowanych, aby dziecku łatwiej było się uczyć nowego materiału i coraz bardziej złożonych umiejętności;

• dopilnowujemy, aby dziecko wykonywało dokładnie, poprawnie i precyzyjnie zadania zgodnie z poleceniem (np. jeśli należy w wyrazie otoczyć literę kółkiem, to nie satysfakcjonuje nas podkreślenie litery);

• uczymy dziecko kontrolowania i poprawiania własnej pracy, zanim odda nam ją do sprawdzenia;

• stosujemy wzmocnienia pozytywne (np. pochwały, nagrody rzeczowe lub miłe gesty), pamiętając, aby wcześniej ustalić zasady ich przyznawania;

• stosujemy krótkie przerwy relaksacyjne połączone z aktywnością ruchową, gdy dostrzegamy u dziecka znużenie.